κυνηγάμε την τελειότητα και καταλήγουμε να νιώθουμε άσχημα για τα λάθη μας, ακόμη κι αν είναι απολύτως φυσιολογικά. Χάνουμε τότε την ευκαιρία να αξιολογήσουμε με καθαρό μυαλό τις αστοχίες μας, να αφουγκραστούμε πως νιώθει και τι σκέφτεται το παιδί και να βγούμε καλύτεροι από κάθε σχετική εμπειρία.
Πόσο δύσκολο είναι, όμως, να μην γινόμαστε αδιάκοποι κριτές του εαυτού μας, στρέφοντας ουσιαστικά τους προβολείς επάνω μας, αντί να εστιάζουμε αποκλειστικά στο παιδί; Καθόλου, αρκεί:
Να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις πιο χαλαρά και με χιούμορ
Τις περισσότερες φορές, η αναστάτωσή μας με κάτι που έκανε το παιδί ή εμείς έχει να κάνει με προσωπικούς φόβους που λιμνάζουν μέσα μας και είναι (σχεδόν πάντα) τρομερά υπερβολικοί. Αντι να βλέπουμε το τι έχει συμβεί ή συμβαίνει τώρα, εστιάζουμε στο «τι θα γίνει εάν…», προβάλλοντας τα χειρότερα ενδεχόμενα στο άμεσο μέλλον του παιδιού. Έτσι, το λάθος γίνεται καταστροφικό πριν να είναι αξιολογίσιμο, κάτι που καθιστά αδύνατη μια δεύτερη, πιο εποικοδομητική ματιά στα γεγονότα.
Η μόνη λύση είναι να δίνουμε στα πράγματα τις σωστές τους διαστάσεις και να έχουμε στην άκρη του μυαλού μας μια ιεράρχηση που επιτρέπει την άμεση αξιολόγηση της εκάστοτε «καταστροφής». Η ηρεμία μας, τότε, θα περάσει και στο παιδί, που θα μοιραστεί πιο εύκολα τη δική του εκδοχή, βοηθώντας μας να εντοπίσουμε και να διορθώσουμε το λάθος μας στη ρίζα του. Σε κάθε τέτοια περίπτωση, ένα σημαντικό εργαλείο είναι το χιούμορ, που αποφορτίζει το κλίμα και κάνει το έδαφος πιο πρόσφορο για ψύχραιμη συνεννόηση και εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων.
Να μένουμε ψύχραιμοι και συγκεντρωμένοι στο αποτέλεσμα
Όταν σαστίζουμε, είναι πολύ εύκολο να αναθεωρήσουμε αυτό που έχουμε ζητήσει ή περιμένουμε απ’ το παιδί, απλώς και μόνο για να διορθώσουμε το λάθος μας, κινδυνεύοντας να υποπέσουμε σε νέο λάθος ή να εκτροχιαστούμε απ’ τον αρχικό μας στόχο. Αντιδρώντας σπασμωδικά, προκαλούμε εκνευρισμό και στο παιδί που είτε δεν θα ξέρει πια τι θέλουμε από ‘κείνο είτε θα εκμεταλλευτεί το προσωρινό χάος για να κάνει του κεφαλιού του.
Συνεπώς, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε πριν αντιδράσουμε είναι να αποσυνδέσουμε τη λάθος κίνηση ή φράση μας από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Να επιμείνουμε, δηλαδή, σ’ αυτό που θέλαμε εξαρχής, αλλά να βρούμε έναν αλλο τρόπο να το ζητήσουμε απ’ το παιδί – ή να το επιβάλλουμε, αν δεν παίρνει αναβολή. Και φυσικά, χωρίς να ξεσπάσουμε στο παιδί ή να του δώσουμε την εντύπωση πως έχουμε χάσει τον έλεγχο της κατάστασης, έστω και για μια στιγμή.
Να εστιάζουμε στο παιδί και σε ό,τι είναι καλύτερο για ‘κείνο
Τα λάθη που κάνουμε στην καθημερινή μας τριβή με την ανατροφή του παιδιού, άλλοτε γίνονται αντιληπτά κι έχουν άμεση επίδραση στην ψυχολογική του κατάσταση κι άλλοτέ δεν τα αντιλαμβάνεται καν. Στην πρώτη περίπτωση, έχουμε να διαχειριστούμε μια κρίση και ο καλύτερος τρόπος είναι να είμαστε τρυφεροί, ξεκάθαροι και αποφασισμένοι να κατανοήσουμε τι πρέπει να κάνουμε την επόμενη φορά για να μην επαναληφθεί το ίδιο.
Είναι μια δυσάρεστη κατάσταση, αλλά αν προσπαθήσουμε να την αποφύγουμε ή να την εκτονώσουμε όπως όπως, δεν θα έχουμε κανένα ουσιαστικό κέρδος. Προτεραιότητά μας είναι το καλό του παιδιού μας και οφείλουμε, με σύνεση και υπομονή, να το επαναφέρουμε σε κατάσταση ηρεμίας, να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη του σε μας και, αν είναι δυνατόν, να επανορθώσουμε άμεσα. Είναι ο καλύτερος τρόπος να μετατρέψουμε το λάθος σε μάθημα και σε μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα το παιδί μας.
Σε γενικές γραμμές, πρέπει να θυμόμαστε ότι τα λάθη είναι μέσα στο πρόγραμμα όταν προσπαθούμε για το καλύτερο. Το σημαντικό είναι να μαθαίνουμε από αυτά και ν’ απολαμβάνουμε κάθε στιγμή με τα παιδιά μας γιατί είναι μοναδική, ακόμη κι εκείνες που δεν θα βάζαμε ποτέ στο… βιογραφικό μας.
Comments