Τα αγόρια με το ρολόι στο δεξί

To πρώτο μου ρολόι ήταν  δώρο του μπαμπά μου στα 6 μου, αγορασμένο στο Lugano νομίζω. Με κόκκινο λουράκι και τα χέρια του Μίκυ Μάους για δείκτες. Το φόρεσα κατευθείαν στο δεξί.



40 χρόνια και διάφορα στραπάτσα  μετά,  δυο παράξενα πράγματα συνειδητοποίησα…Αγάπησα κι αγαπώ τα ρολόγια – αλλά σαν κοσμήματα- γυρνώντας με αναίδεια την πλάτη στην χρησιμότητά τους. Συχνά μάλιστα μπορεί να τα φοράω κι ενώ έχουν σταματήσει.

Και το άλλο που επίσης αγάπησα είναι άντρες που όλοι – κατά μία διαβολική σύμπτωση- φορούσαν το ρολόι τους αποκλειστικά στο δεξί. (Αυτούς να τους προσέχεις…)
Στην ψηφιακή εποχή  του Apple Watch  το ρολόι  έχει χάσει τον πρωταρχικό του ρόλο, δηλαδή να λέει απλά την ώρα. Όμως, σίγουρα,  δεν έχει απολέσει με τίποτα την ικανότητα του να λέει πολλά για έναν άντρα. Και κυρίως να «δομεί»  ή να αποδομεί την εικόνα του.

Να αποκαλύπτει πολλά για τον χαρακτήρα του φέροντος , το πως βλέπει ο ίδιος τον εαυτό του, το πως θέλει οι άλλοι και – κυρίως- οι άλλες να τον βλέπουν, το πως αντιμετωπίζει τον κόσμο και -γιατί όχι;- την ίδια την περιπέτεια που λέγεται Ζωή.

O αστικός μύθος και η επικρατούσα τάση  θέλουν  το αντρικό  ρολόι να φοριέται στο μη-κυρίαρχο χέρι.  Αν κάποιος, φερ ειπείν,  είναι αριστερόχειρας το φοράει στο δεξί.

Yπάρχουν λοιπόν, οι άντρες και τα ρολόγια τους. Υπάρχουν και οι λίγοι. Με το ρολόι τους φορεμένο πάντα στο δεξί. Το ρολόι στο δεξί, σαν κόσμημα. Έτσι δεν έλεγε μία παλιά διαφήμιση;

Σκέφτομαι πως  αυτή η απλή συνήθεια ίσως  περιγράφει άντρες που  αναχωρούν όταν οι άλλοι προσέρχονται, σιωπούν όταν όλοι μιλούν, ερωτεύονται  παράφορα όταν όλοι περιγράφουν τους έρωτες σαν  μετωπική σύγκρουση χωρίς ζώνη ασφαλείας και airbag.

Μιλάμε για  τύπους  με ψυχές ανορθόδοξες  που δεν μετράνε τη ζωή τους με τις  αναπνοές που παίρνουν αλλά με τις στιγμές που τους -και σου- κόβουν την ανάσα.

Αγόρια – ασχέτως ηλικίας- που…

…θεωρούν καλύτερο να κάνουν κάτι αφόρητα βαρετό με στιλ, παρά κάτι επικίνδυνο χωρίς στιλ.

…τελικά «λατρεύουν»  να μισούν τον εαυτό τους  αφού ποτέ δεν γνώρισαν κανέναν άλλο άνδρα, ο οποίος θα προτιμούσαν να είναι. Ακόμα και αν αυτό που είναι περιγράφει μια αυταπάτη, αυτοί νιώθουν πως είναι  μια ενδιαφέρουσα  αυταπάτη.

…ξυπνούν χωρίς ξυπνητήρι και συχνά χωρίς λόγο από τις 3:30 τα χαράματα από ιδέες,τύψεις, καψούρες, σχέδια, projects, ή κοιμούνται με δυσκολία στις 4 πμ από «φωνές» , συναισθήματα και κρανιογκεφαλικές καταιγίδες στριμωγμένα στο κεφάλι τους.

…είναι καλή παρέα για τον εαυτό τους αφού :«Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από το να είσαι μόνος, όμως συχνά παίρνει δεκαετίες να το συνειδητοποιήσεις και συχνά όταν το κάνεις είναι πολύ αργά και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το πολύ αργά»

…ξέρουν  να περιμένουν γιατί, ίσως, κάποτε βιάστηκαν.

…δεν φοβούνται τις στραβές, την απόρριψη, τις αναποδιές, τα χαστούκια,  τα στραπάτσα αφού έχουν συνειδητοποιήσει πως: «Πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές, πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις»

…γνωρίζουν πως πιο χρήσιμο να γιορτάζεις τη ζωή από το να φοβάσαι τον θάνατο. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, οπότε γιατί να περάσουν τη ζωή τους ανησυχώντας για αυτόν; «Έχω τον θάνατο μέσα στην αριστερή μου τσέπη» έλεγε ο μέγας Bukowski,«οπότε το ρολόι υποχρεωτικά πάει στο δεξί…»

Last but not least 

Για αυτούς τους άντρες – ο χρόνος – αχ αυτός ο  π@στης ο χρόνος- δεν μπορεί να υπολογιστεί, να εκτιμηθεί, να πολλαπλασιαστεί ή να κοπεί,να μοιραστεί, να χαθεί… ή να μετρηθεί με ωρολογιακούς μηχανισμούς, παρά μόνο με αφοσίωση και πάθος.

Το δεξί είναι -συνήθως- το χέρι που τείνουν για να σε αγγίξουν πρώτη φορά… Ε, αυτό το «Ελα…»  είναι πάντα πιο γοητευτικά επικίνδυνο σε αντρικό χέρι με ρολόι στο δεξί… Έτσι δεν είναι Steve*?

*O Steve Mac Queen φορούσε τα υπέροχα ρολόγια του πάντα και μόνο στο δεξί χέρι.