Τις τελευταίες μέρες έχει βουίξει το ίντερνετ. Και να τα "aaaawwwww" και να οι καρδούλες και να οι βαρύγδουποι τίτλοι που λένε ότι πρόκεται για την πιο ρομαντική ιστορία της χρονιάς.
Όλα αυτά για ένα διαφημιστικό για τσίχλες."Μα τι γίνεται πια σε αυτό το σποτ;", "Γιατί είναι όλοι τόσο ευαίσθητοι;", "Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;". Καταλαβαίνεις. Είχα κι εγώ τις απορίες μου. Κι έτσι αποφάσισα να πατήσω το play.
1:57 λεπτά αργότερα έγινα ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Ξέρεις αυτά τα μηχανήματα που συνθλίβουν τα παλιά αυτοκίνητα; Κάτι τέτοιο ένιωσα να παθαίνει ο κυνισμός και η δυσπιστία μου.
Η διαφήμιση ακολουθεί το κλασικό boy meets girl μοτίβο ιστορίας με ό,τι κλισέ συνεπάγεται αυτό. Κοιτάζονται στο σχολείο, εκείνος της προσφέρει την εν λόγω τσίχλα, βγαίνουν ραντεβού, ερωτεύονται, φιλιούνται (τσίχλα) χιονίζει και φιλιούνται (τσίχλα), πάνε μαζί στο χορό του σχολείου (τσίχλα), αποφοιτούν (τσίχλα), τσακώνονται (τσίχλα), κάνουν σχέση από απόσταση κι εκείνος φεύγει (τσίχλα), μέχρι που στην τελευταία σκηνή εκείνος την καλεί σε μία ονειρικά στολισμένη γκάλερι στο κέντρο της πόλης όπου έχει ζωγραφίσει στα χαρτάκια της τσίχλας όλα τα milestones -σημεία της σχέσης τους, τα οποία μάλιστα τα έχει βάλει σε καδράκια με το τελευταίο να τον δείχνει να της κάνει πρόταση γάμου.
Ναι, θα μπορούσε να είναι μία ρομαντική ταινία μικρού μήκους. Και μάλιστα από αυτές που σε κάνουν να φεύγεις με ένα ελπιδοφόρο χαμόγελο.
Comments